( अभंग – २१ )
आधी आम्ही द्वाडमातेपोटी जन्म । बहुताचे काम बुडविले ।।
घेवूनी पडलो बहुअर्थ जना । साधकाच्या मना भेद केला ।।
जागे केले मुनी समाधीपासुनी । सांख्य ब्रम्हज्ञानी चेवविले ।।
यज्ञाचिया वाटा टाकिल्या मोडुनी । तीर्थालागी जाणे खुंटविले ।।
मन्मथ शिवलिंग म्हणे एकवेळा । भक्तीचा सोहळा घरोघरी ।।
( अभंग – २२ )
धरी ईछा सत्संगाची । बहु आवडी गुणांची ।।
सेवन असे सद्विदयेचे । दास्य करी सद्गुरूचे ।।
लोकनिंद्य कर्मटाळी । स्वस्त्री भोगी ऋतूकाळी ।।
सदाशिवी दृढभाव । इंद्रिया जावो नेदी वाव ।।
न धरी संग दुर्जनाचा । शंकर नामी दृढ वाचा ।।
मन्मथ म्हणे ऐसा नर । तया माझा नमस्कार ।।
( अभंग – २४ )
आपो नारायण श्रुतीचे प्रमाण । जेथीची हि खुण पहा तेथे ।।
घटामाजी येता होय विभिन्नता । तेथे स्वधर्मता न चुकेची ।।
उपासनाद्वारे आराधना भिन्न । तेथेही समान पाहू नये ।।
हरी हर ऐसा नामी आहे भेद । तेथे अभेद म्हणती मुर्ख ।।
अर्चन आव्हान सगुणाचे ध्यान । भक्तिचे लक्षण हेची असे ।।
स्वधर्मी जे ईष्ट करिताती स्पष्ट । तेथेही अनिष्ट नोहे कदा ।।
मन्मथ शिवलिंग म्हणे विस्तार । वेदांताचे सार निवडले ।।
